Alles het in plek geval…

Ma, ek wil huis toe kom… Maar Ma het altyd geweet ek sê eintlik…

Ma, ek huil my elke aand skelm in my kussing aan die slaap, ek kry swaar in hierdie skoolkoshuis.
Ma, ek sukkel om aan te pas hier in die groot stad, alles werk vreemd, anders hier.
Ma, ek en my varsity-kys het weer baklei, en die keer dink ek dit is finaal uit.
Ma, ek het gedink ek gaan met hom trou, maar nou lyk dit nie meer so nie.
Ma, die dokter sê ek kan nie kinders hê nie, hoe leef ek hiermee saam?
Ma, sy kanker is terug, ek is bang.
Ma, my man is dood, ek weet nie meer verder nie.

Want Pa het immers altyd gesê, my kind, maak nie saak wat gebeur het nie, jy kan altyd huis toe kom.

Huis… my skuilplek… my heel-word-plek. Die plek waar ek met vrymoedigheid my hart kon uithuil – oor grootword, mislukte verhoudings, teleurstellings en dood. Die plek waar ek die swaar van my bors kon afkry, my tenkie weer kon volmaak, my ken kon oplig en die lewe weer in die oë staar.

Vandag groet ek `n finaal my grootword-huis. Die plek wat ek vir amper 40 jaar, huis genoem het. En soos ek gereeld in die laaste tyd vir Pa en Ma gesê het, as die tyd reg is, val alles skielik net in plek, weet ek dat alles vir my ook in plek geval het, en ek inderdaad maar my skuilplek kan groet.